Η εξωσωματική γονιμοποίηση ξεκίνησε το 1978. Αρχικά, χρησιμοποιήθηκαν νωπά έμβρυα, τα οποία απαιτούσαν από την κλινική να δράσει όσο το δυνατόν πιο άμεσα.

Σταδιακά οι κλινικές άρχισαν να κάνουν χρήση κατεψυγμένων εμβρύων. Δύο μεγάλες έρευνες έδειξαν ότι οι δύο αυτές επιλογές εμβρύων έχουν τα ίδια αποτελέσματα, αλλά διαφορετικές βιοηθικές επιπτώσεις.

Η πρώτη μελέτη, που δημοσιεύτηκε στο επιστημονικό περιοδικό NewEnglandJournalofMedicine, κατέληξε στο συμπέρασμα κατόπιν δοκιμών εξωσωματικής γονιμοποίησης τόσο με νωπά έμβρυα όσο και με κατεψυγμένα ότι «η μεταφορά κατεψυγμένων εμβρύων δεν έχει ως αποτέλεσμα σημαντικά υψηλότερα ποσοστά συνεχιζόμενης κύησης από τη μεταφορά νωπών εμβρύων». Μία πρόσφατη μελέτη δημοσιευθείσα στο επιστημονικό περιοδικό BritishMedicalJournal καταλήγει ότι και οι δύο μορφές εμβρύων, ήτοι τόσο τα νωπά όσο και τα κατεψυγμένα έχουν τα ίδια ακριβώς αποτελέσματα. Χρησιμοποιώντας διαφορετική μέθοδο από την πρώτη μελέτη οδηγείται στο συμπέρασμα ότι «σε γυναίκες με κανονικούς εμμηνορροϊκούς κύκλους τόσο τα νωπά όσο και τα κατεψυγμένα έμβρυα μπορούν να χρησιμοποιηθούν, καθώς τα ποσοστά κύησης και γεννήσεως είναι παρόμοια».

Η δραματική αύξηση της εγκατάλειψης των κατεψυγμένων εμβρύων, αποτελεί βιοηθικό ζήτημα, που θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί με τη χρήση των κατεψυγμένων εμβρύων για την εξωσωματική γονιμοποίηση. «Κατά μέσο όρο επτά κρυοσυντηρημένα έμβρυα παραμένουν μετά την εξωσωματική γονιμοποίηση και αυτά μπορούν να διατηρηθούν κρυοσυντηρημένα και διαθέσιμα στην οικογένεια για 5 χρόνια». «Παρ’ όλα αυτά το ένα τρίτο των οικογενειών αποφασίζουν να τα διατηρήσει επ’ αόριστον, ενώ άλλες τα δωρίζουν στην έρευνα, που περιλαμβάνει φυσικά την καταστροφή τους».

Πηγή: Bioethics Observatory Institute of Life Sciences

Γεώργιος Κ. Βασιλειάδης – Stagiaire ΕΕΒ