Πώς θα είναι η βιοηθική μετά την Covid-19; Η εμπειρία των απαγορεύσεων κυκλοφορίας, η κοινωνική απομόνωση, ο φόβος ενός αόρατου εχθρού, ο σεβασμός στους ειδικούς θα μπορούσαν να αλλάξουν τις αντιλήψεις για το πώς προσεγγίζουμε τα ηθικά διλήμματα.

Η RuthChadwick, συνεκδότης του περιοδικού Bioethics αναφέρει ότι «Μία έρευνα που πραγματοποιήθηκε από το βρετανικό thinktankDemosδιαπίστωσε ότι το 12% αυτών που φορούν μάσκα είπαν ότι «μισούν» εκείνους που δεν φορούν κάποιο κάλυμμα στο πρόσωπό τους, ενώ το 14% όσων σέβονται την απαγόρευση μετακινήσεων (lockdown) εξέφρασαν το ίδιο συναίσθημα για όσους παραβιάζουν το lockdown.

Τι σημαίνει αυτό για τις αρχές της βιοηθικής; «Το μίσος είναι αρκετά βήματα πέρα από την κοινωνική αποδοκιμασία. Υποδηλώνει ότι μπορεί να υπάρχει κάτι περισσότερο από ανησυχίες σχετικά με το πρόβλημα του ελεύθερου αναβάτη, ή ακόμη και ανησυχίες σχετικά με άμεσες απειλές για την προσωπική ασφάλεια κάποιου, εάν οι άνθρωποι θεωρούνται ως «κακοί» ανεξάρτητα από τη συγκεκριμένη επικινδυνότητα της συμπεριφοράς τους σε συγκεκριμένες καταστάσεις. Ίσως απαιτείται μεγαλύτερος προβληματισμός για την αλληλεγγύη παρά για την αυτονομία. Ίσως το πιο εντυπωσιακό είναι το ερώτημα ποιες είναι οι προϋποθέσεις για την πιθανότητα της κοινωνικής αλληλεγγύης και τις επιπτώσεις στην εφαρμογή και τη χρησιμότητα της αρχής της αλληλεγγύης στη βιοηθική», αναφέρει η  RuthChadwick.

Η Chadwickαμφισβητεί το κυρίαρχο παράδειγμα της αυτονομίας. Ο CarterSneadυποστηρίζει ότι η αυτονομία παρουσιάζει ένα ελλιπές και ψευδές όραμα για την ανθρώπινη ταυτότητα και ευημερία που ορίζει τον άνθρωπο ως μία ατομικιστική και μοναχική βούληση. Ο CraigKlugmanεπισήμανε ότι η βιοηθική έχει ωθήσει πάρα πολύ προς την κατεύθυνση του ατόμου και πρέπει να στρέψει την προσοχή της προς τη σημασία της κοινότητας και του κοινού καλού.

Πηγή: BioEdge

Γεώργιος Κ. Βασιλειάδης - Stagiaire ΕΕΒ