Από το 2002 τα νομικά πλαίσια της ευθανασίας στο Βέλγιο και την Ολλανδία αποτέλεσαν μοντέλα για διάφορες χώρες (ο Καναδάς υιοθέτησε, η Πορτογαλία ετοιμάζεται).
Ενώ ήδη στο Βέλγιο το ποσοστό των ιατρικώς υποβοηθούμενων θανάτων υπολογίζεται στο 2.4%, έρχονται οι συγγραφείς ενός άρθρου στο Περιοδικό Ιατρικής και Φιλοσοφίας (The Journal of Medicine and Philosophy) να εκφράσουν πως το εν λόγω μοντέλο είναι φθαρμένο ηθικά, διοικητικά και νομικά.
Οι συγγραφείς Kasper Raus, Bert Vanderhaegen και Sigrid Sterckx, όλοι από το πανεπιστήμιο Ghent υποστηρίζουν πως το πεδίο εφαρμογής του πλαισίου διευρύνεται συνεχώς και οι διασφαλίσεις αποτυγχάνουν. Η Επιτροπή που είναι επιφορτισμένη με την εποπτεία της συμμόρφωσης των γιατρών με το νόμο είναι αναποτελεσματική ή ακόμη και εμπλέκεται στην ατζέντα υπέρ της ευθανασίας. Για να τεκμηριώσει τους εκπληκτικούς ισχυρισμούς της, δεν βασίζεται σε σκάνδαλα εφημερίδων αλλά σε διεξοδική ερευνητική ακαδημαϊκή έρευνα τα τελευταία 20 χρόνια και στις εκθέσεις της ίδιας της Επιτροπής ελέγχου. Τρεις είναι οι βασικοί ισχυρισμοί των παραπάνω συγγραφέων.
«Πρώτον, το πεδίο εφαρμογής του νόμου για την ευθανασία επεκτάθηκε από τη χρήση του για σοβαρές και ανίατες ασθένειες έως τη χρήση για την κάλυψη της κούρασης της ζωής». Ενώ στο νομικό πλαίσιο του 2002 δεν νοείται εφαρμογή αυτού για τέτοιο λόγο, γιατροί μπορούν να παρακάμψουν τον νόμο κάνοντας διάγνωση «πολυπαθολογίας», μιας κατάστασης που σχεδόν κάθε ηλικιωμένος κατέχει και είναι αρκετή για ευθανασία, φτάνοντας το 2019 το 47% όλων των αναφερόμενων περιπτώσεων ευθανασίας μη τελικού σταδίου!
«Δεύτερον, η υποχρεωτική διαβούλευση με έναν ή δύο ανεξάρτητους ιατρούς ενδέχεται να μην παρέχει πραγματική προστασία. Τα καθήκοντά τους είναι αρκετά περιορισμένα και, το πιο σημαντικό, οι συμβουλές τους δεν είναι καθόλου δεσμευτικές. Η τελική απόφαση για την εκτέλεση ευθανασίας ανήκει στον θεράποντα ιατρό που μπορεί να την εκτελέσει ακόμη και ενάντια στις (αρνητικές) συμβουλές των ιατρών που συμβουλεύτηκαν».
«Τρίτον, Η Επιτροπή δεν είναι σε θέση να ελέγξει την εκπλήρωση διαφόρων νομικών κριτηρίων και έχει ουσιαστική εξουσία να ερμηνεύσει (εκ νέου) τον Νόμο της Ευθανασίας όπως κρίνει σκόπιμο». Στην πραγματικότητα, «Η Επιτροπή δεν φαίνεται να λειτουργεί ως φίλτρο μεταξύ ιατρών που εκτελούν ευθανασία και του Εισαγγελέα, αλλά ως ασπίδα που αποτρέπει την πιθανή παραπομπή πιθανών προβληματικών περιπτώσεων». Τα τελευταία 18 χρόνια από τη νομοθέτηση, μονο μία έκδηλη περίπτωση πήρε το δρόμο της δικαιοσύνης!
Οι συγγραφείς καταλήγουν στο ότι οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής και οι πολιτικοί στο Βέλγιο θα έπρεπε να τρομοκρατηθούν από την προχειρότητα και μη ορθή εφαρμογή του νόμου ευθανασίας της χώρας τους, όπως τεκμηριώνεται παραπάνω και απομένει να δούμε αν κάποιος θα σκεφτεί τους τρεις ισχυρισμούς σοβαρά.
Πηγή: BioEdge
Χρήστος Χατζόπουλος - Stagiaire EEB